Jej śmierć w 1909 r. opłakiwano w sposób niemal przesadny. The Times podkreślił, że w okresie ponad 30 lat, w czasie których „zdobyła“ brytyjskie towarzy­stwo, cieszyła się zarówno „przyjaźnią dworu królew­skiego, serdecznym zaufaniem mężów stanu, dyplo­matów i pisarzy, jak również wielkim przywiązaniem niezliczonej liczby przyjaciół“. W dalszej części relacji z jej śmierci zaznaczono, że „Gościnność żadnej innej gospodyni w Londynie czy kraju nie była bardziej szczo­dra i pożądana, a zarazem dyskryminująca“. Daisy spędziła z księżną tydzień w czasie regat w Co­wes w sierpniu 1906 r. Wspominając ten pobyt opisa­ła, jak król Edward z adiutantem wybrali się do nich z prywatną, niezapowiedzianą wizytą. Taksówka zawio­zła ich pod zły adres, gdzie dobijali się do drzwi ob­wieszczając, że król ma ochotę zagrać w brydża z księż­ną Manchesteru. Mieszkające tam dwie staruszki prze­rażone zagroziły im wezwaniem policji.

Na balu w Devonshire House w 1897 r. księżna Man­chesteru wystąpiła w kostiumie, który prasa różnorod­nie interpretowała – jako strój Anny Austriaczki, Mał­gorzaty Orleańskiej lub damy odwiedzającej dwór Savoi. Jej fryzura i suknia z przeciętymi rękawami, koronkowym kołnierzem i kwadratowym wykrojem dekoltu przypominają strój w stylu van Dycka z lat 30. XVII wieku, zaprojektowany przez J.P. Wortha z Paryża dla amerykańskiej śpiewaczki sopranowej Emmy Eames. Artystka wystąpiła w nim w operze The Lady of Longford urodzonego w Poznaniu kompozytora Emila Bacha, wystawionej w Covent Garden w 1894 r.

Niniejszy portret, zrobiony sześć tygodni po balu, został opublikowany w magazynie The Lady’s Pictorial.