Major George Cornwallis-West (1874–1951), zwany przez rodzine „Buzzie“, sfotografowany jako czarny nie­wolnik ze swity królowej Saby, w która wcielila sie jego siostra, ksiezna Daisy von Pless, na balu kostiumowym w Devonshire House. Bal zorganizowala ksiezna De­vonshire, a stanowil on jedno z wydarzen uswietniaja­cych Diamentowy Jubileusz Królowej Wiktorii w lipcu 1897 r.

Zgodnie z opublikowanym pamietnikiem Daisy, George byl „obdarzony, podobnie jak inni czlonkowie rodziny, niepospolita uroda, a kobiety nigdy nie wsty­dzily sie okazywac mu, ze to dostrzegaja“. Niemniej jednak, gdy jego atrakcyjne rysy twarzy zniknely pod czarna tlusta farba wyznal, ze czul sie upokorzony, majac „poczerniona“ twarz oraz bedac zepchnietym do roli niewolnika ubranego w kostium, który pogardliwie okreslil mianem „wielobarwnej koldry“.

George pozostal na przyjeciu jedynie tak dlugo, by wziac udzial z wdo­wa po Randolphie Churchillu w „Orientalnej procesji“ razem z siostra Daisy w stroju królowej Saby i wykorzy­stujac pierwsza nadarzajaca sie okazje opuscil bal. Mu­sial byc poirytowany, gdy przeczytal okropnie rasistow­ski epitet uzyty przez The Times na okreslenie jego czarnej twarzy. Lady Randolph Churchill w bardziej subtelny sposób zwrócila uwage, ze „ksiezna Daisy ota­czal orszak w orientalnych strojach, a niektórzy sposród tam obecnych poswiecili swój wyglad i poczernili twa­rze“.

Trzy lata pózniej major poslubil owdowiala lady Randolph Churchill, która starajac sie o jego wzgledy wyruszyla za nim nawet do Poludniowej Afryki, gdzie walczyl w wojnie burskiej. Malzenstwo zostalo zawar­te wbrew radzie ojca chrzestnego George’a, ksiecia Walii (pózniejszego króla Edwarda VII), który uznal je za “zupelnie absurdalne”, biorac pod uwage róznice 20 lat dzielaca nowozenców. W swym pamietniku Daisy powstrzymala sie od opisywania tego zwiazku i ogra­niczyla sie do nastepujacego stwierdzenia: „George jest dokladnie w tym samym wieku, co najstarszy syn lady Randolph, Winston“. Inne komentarze byly bardziej wielkoduszne. Baronowa de Stoeckl, rosyjska dwórka i przenikliwa obserwatorka europejskiej sceny arysto­kratycznej, napisala o Jennie: „Byla dowcipna, pelna zycia i zakochana w mlodym George’u West“.

Wielu innych dostrzegalo w tym malzenstwie zwia­zek domniemanego nieslubnego syna ksiecia Walii z byla kochanka tego ostatniego (zarówno matka Geo­rge‘a, Patsy, jak i Jennie, lady Randolph Churchill, mia­ly rzekomo romans z ksieciem Walii!). Rodzina Jennie patrzyla z pogarda na to malzenstwo, natomiast Patsy uswiadomila sobie, ze najprawdopodobniej zwiazek ten nie zapewni dobrom Cornwallis-Westów spadko­biercy. „Pamietam uczucie wielkiego zalu, jako ze nikt z mojej rodziny nie pojawil sie na ceremonii.“ – napisal George do Jennie o swoim slubie. Zawarlszy malzen­stwo, brat Daisy w nieuchronny sposób zostal wcia­gniety w krag bliskich przyjaciól ksiecia Walii, wsród których Jennie byla “dusza towarzystwa”.

Prowadzony przez niego odtad styl zycia stanowil ekstrawagancje, na jaka nie powinien byl sobie pozwolic. Po nieudanej próbie zdobycia pieniedzy w londynskim City George zbankrutowal w 1916 r. Zanim to nastapilo rozwiódl sie z Jennie i w 1914 r. poslubil slynna aktorke Stelle Patrick Campbell, która wielkim uczuciem darzyl George Bernard Shaw.

W 1920 r. George zostal zmuszony sprzedac posia­dlosci rodzinne, zamki Ruthin i Newlands, aby splacic swe dlugi. Jego niegdys tak bogato zamezne, a teraz rozwiedzione i same znajdujace sie w klopotach finan­sowych siostry, Daisy, ksiezna von Pless, i Constance, ksiezna Westminsteru, nie mogly mu pomóc. Zmuszo­ny zarobic na zycie, tak jak wielu innych zubozalych arystokratów rozpoczal pisanie wspomnien o minionej epoce edwardianskiej, a takze bardzo popularnej ksiaz­ki o swej ulubionej rozrywce, zatytulowanej Edwardians Go Fishing (Edwardianie ida na ryby).

Zawarte z pania Patrick Campbell malzenstwo trwa­lo tylko na papierze. Tuz po jej smierci w 1940 r. oze­nil sie ponownie. W pózniejszych latach choroba Par­kinsona doprowadzila go do samobójstwa.

Niniejsza fotografia zostala wykonana w noc balu (2-3 lipca 1897 r.) w ogrodach palacu Devonshire w Lon­dynie. Firma Lafayette’a, zaproszona przez ksiezna De­vonshire, by upamietnic to wielkie wydarzenie, prze­niosla swój sprzet fotograficzny do namiotu ustawio­nego w ogrodzie. Fotografowanie gosci w kostiumach w czasie balu stanowilo wielkie zlecenie dla jej wlasci­ciela, Jamesa Stacka Laudera, a zachowane negatywy pokazuja, iz aby zrealizowac zamówienie tak profesjo­nalnie, jak w tradycyjnym studio, przetransportowal z zakladu przy Bond Street rózne tla i rekwizyty.